Asım Abi

Değirmen taşının zar zor döndüğü dönemlerin,

Nemli coğrafyalarında.

İç geçirerek sigara içiyoruz arkadaşlarla iş çıkışı,

Liman kıyısı bir parkta.

Kulaklarımda derin muhabbet gözlerim kaçmayı arıyor.

Yolun karşısı, kaldırımlarda.

Hızlı hızlı, derin nefeslerle.

Yere bakarak yürüyor Asım abi

Her gündüzün mesai sonlarında.

Kör bir adam Asım abi.

Sessizliğin içinde kaybolmuş.

Yüzü karanlık,

Elleri, kolları karanlık bir adam Asım abi.

Sana hiç ısınamadım Asım abi.

 

Selam veriyor bizim çocuklardan birkaçı.

Selama riayet etmiyor.

Yere bakıyor asım abi,

Yürüyor hızlı hızlı.

 

Liman kıyısı parkta kulağı çınlatılıyor asım abinin

İyi adam aslında diyende var.

İtin teki diyende.

Kim bilir kimin nesi Asım abi.

 

Kara, kapkara sık saçları.

Esmer mi esmer suratları.

Doğunun zapt olmaz illerinden birinde büyümüş.

Belki de batının roman mahallelerinde.

Sorular sorarsın cevap vermez Asım abi.

 

Asım abinin bir Murat 131’i var diyorlar.

Satacakmış alan olursa.

Hevesli hevesli anlatıyor arkadaşlara,

Anlatacak çok az şeyin var değil mi Asım abi?

Senin efkarın önünde koca bir dağ olmuş.

Önünü göremiyorsun.

Dert dinleyecek vaktin yok değil mi Asım abi?

Belki yatalak bir annen var.

Belki bir başına yaşıyorsun.

Söylesene.

Hangisi daha güç?

Yatalak bir anne ile yaşamak mı?

Yalnız yaşamak mı?

Sende benim gibi gece boyunca yastığa yorgana sarılıp mı uyuyorsun?

Asım abi...

Yaşlanınca senin gibi olurum diye çok korkuyorum.

Sana hiç ısınamıyorum Asım abi.

 

Asım abi kör bir adam.

Göremez önünü.

Yarına çıkma umudu yok.

İsteği yok.

Bu dünyada kimseye hakkını helal etmişliği yok.

 

Osman Erdal