İçimde bir sıkıntı var. Her yerden köşeye sıkışmış gibiyim. Karanlık, dar bir çemberin içinde çıkışı arıyorumda her defasında duvara tosluyorum. Yukarıda bir çıkış olabilir diyerek tırmanmayı seçiyorum. Kollarımda kuvvet yok geri kayıyorum.
Tırnaklarım kırılıyor, ellerim yara içinde.
Hayat olumsuzluklarla dolu. Yaşam bu olmamalı. Bütün her şeyi tek başıma halledemiyorum. Omuz veren yok. Tek başına olmak ne kadar zor. Herkesin ağzında aynı yuvarlak laf: nasip! Son 1 sene, gelecek yıl her şey çok farklı olacak. Ya pes edecek bu karanlık çemberde yaşamayı öğreneceğim ya da…
Nasipmiş… .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder